Osuna to miasto w Andaluzji, w prowincji Sewilla zamieszkałe prze 17 tysięcy osób. Założona została przez Iberów jako osada Urso. W II wieku p.n.e. została przyłączona do Rzymu. Gdy w 49 roku p.n.e. doszło do wojny domowej Pompejusza z Cezarem, mieszkańcy Osuny opowiedzieli się za tym pierwszym, stając się najdłużej broniącą się fortecą zwolenników Pompejusza na półwyspie iberyjskim  W dobie Cesarstwa Rzymskiego miasto zostało przekształcone w garnizon.

Po okresie panowania arabskiego, Oxuna (arabska nazwa) została zdobyta przez chrześcijan w 1239 roku. W wieku XVI zaczyna się trwający dwa stulecia okres dynamicznego rozwoju i prosperity miasta, związany z działalnością  hrabiów de Girón (od 1562 książęta Osuna). Osuna to miasto w Andaluzji, w prowincji Sewilla zamieszkałe prze 17 tysięcy osób. Założona została przez Iberów jako osada Urso. W II wieku p.n.e. została przyłączona do Rzymu. Gdy w 49 roku p.n.e. doszło do wojny domowej Pompejusza z Cezarem, mieszkańcy Osuny opowiedzieli się za tym pierwszym, stając się najdłużej broniącą się fortecą zwolenników Pompejusza na półwyspie iberyjskim  W dobie Cesarstwa Rzymskiego miasto zostało przekształcone w garnizon. Po okresie panowania arabskiego, Oxuna (arabska nazwa) została zdobyta przez chrześcijan w 1239 roku. W wieku XVI zaczyna się trwający dwa stulecia okres dynamicznego rozwoju i prosperity miasta, związany z działalnością  hrabiów de Girón (od 1562 książęta Osuna). Byli oni fundatorami Colegiata de Santa María de la Asunción, uniwersytetu (1549) oraz wieluinnych budowli. Miejscowość Osuna jet położona połowie zbocza wzgórza, skąd roztacza się piękny widok na okolicę.  Wzgórze jest wzniesieniem utworzonym ze skalistego piaskowca wapiennego co pozwoliło na rozwój pobliskich kamieniołomów. Kamień ten był używany od czasów starożytnych przez mieszkańców tego terenu jako materiał budowlany. Przez tysiąclecia surowiec tu wydobywany używany był do budowy domów, pałaców, kościołów. Wydobywano go z najwyższego cypla, lokalnie znanego jako Cerro de las Canteras. Jego ochrowy kolor i porowata tekstura nadawały miastu kolorowy kontrast od czasów Turdetanów,  aż do połowy XX wieku.Ziemie starożytnego Urso są również znane jako „Petra Andaluzji” ze względu na spektakularne kamienne płaskorzeźby na zboczach kamieniołomów. Kamienie tu wydobywano do celów budowlanych jeszcze przed okupacją rzymską. Te kamieniołomy były wykorzystywane nieprzerwanie od co najmniej okresu Turdetan. Działalność wydobywcza zintensyfikowała się wraz pracami budowlanych prowadzonych za IV hrabiego Ureña w XVI wieku. Prace te trwały do lat 60. XX wieku, kiedy kamieniołom przestał działać.Ruiny Sanktuarium Via Sacra znajdują się na skraju urwiska. Sanktuarium zostało zbudowane w połowie XVII wieku. Tu kończyły się drogi krzyżowe. Obok znajdują się pozostałości grobowców wykutych w skale, przypominających Nekropolię.