Świat duchowy, czy to się komuś podoba czy nie – istnieje. Czasami też dostajemy znaki z tego nieznanego nam wymiaru. Nie można ich jednak widzieć wszędzie, przy każdej pasującej do tego okazji a co ważniejsze znaki trzeba umieć odczytywać.

Od kilku lat w Niepołomicach corocznie odbywa się Ekstremalna Droga Krzyżowa. Wiedzie ona głównie poprzez ciemne ścieżki Puszczy Niepołomickiej. Nieodmiennie było i wczoraj, kiedy wyruszyliśmy po raz kolejny na nocną wędrówkę, jedyną taką w roku. Nieodzownym elementem Ekstremalnej Drogi Krzyżowej stał się deszcz i chłód. Tak było i w tym roku.

Niemniej jednak trudne warunki atmosferyczne nie odstraszyły uczestników, którzy licznie zgromadzili się w Kościele pw. Dziesięciu Tysięcy Męczenników w Niepołomicach, gdzie Mszą Świętą o godzinie 19.00 rozpoczęła się tegoroczna edycja Ekstremalnej Drogi Krzyżowej. Każdy uczestnik zaopatrzony w ubranie przeciwdeszczowe, latarkę, termos z gorącą kawą, a przede wszystkim w wystrugany z drewna krzyż, wyruszył w trasę.

Masowe mordowanie dzików, jakie planuje obecny rząd natrafił na opór społeczny jakiego nikt by się chyba nie spodziewał. Prawie 700 przedstawicieli świata nauki, ekspertów mających wiedzę i kompetencję na temat ochrony przyrody, podpisało się pod listem przeciwko planowanej rzezi. W telewizji Paweł Kukiz, planowy mord ciężarnych loch, porównał do zbrodni wołyńskiej. Podczas przemówienia na wiecu, nerwy puściły byłemu posłowi Andrzejowi Rozenkowi, głosów obrońców zwierząt nie ma nawet co liczyć, ich stanowisko było jasne od początku. Zaskakujące dla wszystkich stanowisko zabrali myśliwi, którzy zapowiedzieli, że wbrew sugestiom władzy i pomimo kuszenia ich sporymi kwotami pieniędzy, strzelać do ciężarnych loch nie będą!

Piątek. Koniec tygodnia. Początek weekendu. Os. Słoneczne. Nowa Huta. On. Mały, zmarznięty, bezbronny. Ktoś się lituje. Sprawdza co chwilę, czy pojawi się jego właściciel. „Właściciel” się ulotnił. Biedak został. Przywiązany do osiedlowego trzepaka. Obok puszka karmy...

Tam, gdzie milczenie przysłania prawdę, rodzi się zakrzywiona cichym kłamstwem rzeczywistość. Tam, gdzie brakuje odwagi, by to co ważne zamienić w słowa, rodzi się jeszcze większy strach o własną indywidualność. Tam, gdzie nie można wypowiedzieć trudnych, choć boleśnie prawdziwych słów, rodzi się złudne poczucie bezpieczeństwa. Wmawiamy sobie bowiem, że wszystko jest w porządku, gdy tak naprawdę dławimy się tonąc w świecie złudnej wolności.

Co to za wolność, gdy nie można otwarcie wyrazić swojego zdania? Co to za wolność, która musi zawsze wpisywać się w granice czyjejś pojmowalności świata? Dlaczego wolimy udawać, że problem nie istnieje, zamiast się z nim otwarcie zmierzyć? Dlaczego tak często pozwalamy, by ograniczone postrzeganie świata przez innych ludzi przysłaniało naszą wewnętrzną potrzebę stawania odważnie przeciw ogólnie przyjętym zasadom panującym w danym środowisku? Dlaczego ludzie boją się zburzyć przyjęty przez ogół porządek, który wbrew temu, co wydaje się na pierwszy rzut oka, wcale nie jest taki dobry? Każde, nawet najcichsze „przyzwolenie” zabija szansę na wyjście poza narzucony schemat. Każdy brak otwartości coraz bardziej napędza spiralę fałszu.

Początkowo planowałem napisać aż trzy teksty z tego wyjazdu. Czas mijał, nie miałem kiedy na spokojnie usiąść i poklepać w klawiaturę, więc dziś, gdy opadły już sportowe (i nie tylko) emocje, można pokusić się o podsumowanie tego, jednego z najdziwniejszych, meczów na jakim byłem.

Powązki, słowo które wymawiamy z namaszczeniem. Na dźwięk, którego stajemy się poważni i skupieni czasem pogrążając się w zadumie. Każdy z nas wie, że oznacza ono Cmentarz Powązkowski.

Warszawską nekropolię, która stała się miejscem wiecznego spoczynku wielkich Polaków.

Pod koniec XVIII wieku Melchior Szymanowski ofiarował część gruntów pod cmentarz.
Cmentarz rósł, dziś szacuje się że na tej ziemi pochowanych zostało milion osób. Jest wśród nich wielu wielkich Polaków. Wielkich, to słowo – najlepiej oddaje ich życiorysy.