Za każdym razem, kiedy sięgam po książkę, której autorem lub współautorem jest psycholog, mam na początku pewne obawy związane ze sposobem narracji. Czy będę się czuła, jakbym leżała na kozetce i wpatrując się w sufit z rękami zaplecionymi na brzuchu, będę przyczyn własnych frustracji i potknięć życiowych szukać w dzieciństwie i relacjach z rodzicami? Bardzo tego nie lubię, a niestety kilka razy musiałam już z tego powodu odłożyć książkę, która poruszała przecież tematy istotne.

W tym przypadku wystarczyło kilka pierwszych stron, by wiedzieć, że to zupełnie inny kaliber. Katarzyna Miller ma w sobie coś z gawędziarza, który snuje swoją opowieść i pokazuje, że życie rzeczywiście jest fajne, chociaż dzieją się w nim czasami niefajne rzeczy. Ale jest też na tyle długie, że pomieści je wszystkie – te dobre i te złe, a raczej niepożądane. Trzeba tylko pozwolić mu być fajnym, a sobie dać przyzwolenie na przeżycie tego wszystkiego, co jest naszym udziałem.

Książka ma postać wywiadu, ale trudno nie odnieść wrażenia, że rozmawiają dwie koleżanki z własnymi, czasem niełatwymi bagażami doświadczeń. Takie, które rozumieją, że nie wszystko w życiu układa się po naszej myśli, ale że równowaga musi być zachowana, więc będzie też lepiej. Tę rozmowę wyobrażam sobie właśnie tak, jak sugeruje okładka – nieformalnie, na luzie, z kubkiem kawy lub herbaty w ręce.

Czytałam, czytałam i nagle nastał koniec, jakoś tak szybko i niepostrzeżenie. A że z każdej książki tego rodzaju, choć nie jest ona typowym poradnikiem, lubię wynieść coś dla siebie, tak również z publikacji Katarzyny Miller wzięłam coś odkrywczego na przyszłość. Tym razem były to między innymi tytuły, które powinna przeczytać każda kobieta. Nie znałam ich, ale chętnie sięgnę, przeczytam i z nich pewnie także wezmę coś, co mnie wzbogaci i w pewien sposób rozwinie.

Mimo nie takiej znów łatwej tematyki, to książka lekka i przyjemna, z rodzaju tych, które nawet nie wiesz kiedy się kończą, pozostawiając cię z pytaniem na ustach: to już?