Kompleks został gruntownie odnowiony w XV i XVI wieku. W 1784 spłonął zamek główny, w 1789 przedzamcze. Dziś zachował się jedynie mocny donżon z krenelażowym zwieńczeniem oraz zewnętrzne mury pierścieniowe zamku i pozostałości przedzamcza zbudowanego w XV i XVI wieku.

Pierwotny zamek Falkenstein został zbudowany jako siedziba potężnego rodu hrabiów o tym samym imieniu, którego posiadłości znajdowały się głównie w rejonie Mangfall, bawarskiej Inn-Oberland i zachodniego Chiemgau. W 1247 roku Falkensteinowie musieli scedować swoje dobra w Dolinie Innu na Wittelsbachów, a Falkenstein stał się siedzibą dworu książęcego.

Na przestrzeni wieków kilkakrotnie zmieniali się właściciele zamku Falkenstein. Wśród nich był Max V. hrabia Preysing-Hohenaschau, który połączył dwór Hofmark z Hofmark Brannenburg i przeniósł siedzibę sądu do Brannenburga. W 2009 roku fundacja środowiskowa, kulturalna i społeczna w powiecie Rosenheim nabyła ruiny zamku.

Falkenstein ma wyjątkowe znaczenie dla regionu jako siedziba hrabiów Falkenstein-Herrnstein, którzy od końca XI wieku byli znani jako rodzina szlachecka, oraz hrabiów Neuburg-Falkenstein. „Codex Falkensteinensis”, zamówiony przez Falkensteiner Siboto IV w 1166 r. i spisany przez mnicha z Herrenchiemsee, jest najważniejszym współczesnym dokumentem naszego obszaru osadniczego. Ten słynny rękopis zawiera jedyną zachowaną księgę darowizn, najstarszą księgę dochodów świeckiego panowania oraz rozporządzeń testamentowych i 24 miniatury. Jedna z miniatur jest uważana za pierwszy znany portret rodzinny w średniowiecznym malarstwie portretowym w Niemczech. Reprezentuje również przejście od dotychczas sztywnego stylu malarstwa opartego na wzorach bizantyjskich do bardziej żywego, żywego projektu z indywidualnymi cechami.