Twórczość Dominiki Smoleń nie jest mi obca. Nie znam co prawda wszystkich jej książek  – bo tych jest już kilka – niemniej parę czytałam, więc mam porównanie i stwierdzam, że „Candy” jest najlepszą z nich, także najlepiej napisaną.

To trzecia książka Adriana Bednarka, po którą sięgnęłam. Trzecia, która mnie zachwyciła, serwując mi dawkę emocji, o jakiej przed rozpoczęciem lektury nawet nie marzyłam. Jedna świetna książka może być przypadkiem, dwie to już obietnica tego, że chyba trafiłam na autora, którego styl i wyobraźnia mi odpowiadają, ale trzy przekonują mnie, że Bednarek to w moim przypadku pewniak i mogę sięgać po jego twórczość w ciemno.

Pamiętam emocje, jakie towarzyszyły mi podczas lektury pierwszej części tej powieści. Powiedzieć, że mi się podobało, to jak nic nie powiedzieć, bo ta książka naprawdę mnie porwała. Momentami wzruszała niemal do łez, innym razem powodowała szybsze bicie serca, gdy bałam się o życie ulubionych bohaterów. Czasem małam ochotę kimś potrząsnąć, by dwa razy zastanowił się nad tym, co chce zrobić, to znów byłam dumna z postawy i odwagi  moich rodaków, którzy ukrywając się w lasach, dla ojczyzny poświęcili wiele, niekiedy nawet życie.

W minioną niedzielę w Chęcinach zakończyła się wystawa malarstwa pt. „Subtelność przyrody w malarstwie Krystyny Wigurskiej”. W Centrum Informacji Turystycznej „Niemczówka” przez cały czerwiec można było podziwiać prace artystki.

Krystyna Wigurska jest artystką pochodzącą z Podkarpacia, gdzie urodziła się w 1958 r. Jak sama określa już od dzieciństwa interesowała ją sztuka. Ukończyła jednak studia techniczne na Akademii Górniczo – Hutniczej w Krakowie i swoje życie zawodowe związała z pedagogiką. Niemniej jednak niedawno powróciła do malowania. Szczególnie upodobała sobie malarstwo olejne na płótnie, ale eksperymentuje też z farbami akrylowymi. W jej pracach pojawiają się także pisane na drewnie ikony, które znajdują szczególne uznanie wśród szerokiej liczby odbiorców.